Με τη σύμβαση της εγγύησης, ο εγγυητής, αναλαμβάνει απέναντι στο δανειστή,  την ευθύνη ότι θα καταβληθεί η οφειλή. Σε περίπτωση που ο πρωτοφειλέτης, αποδειχθεί ασυνεπής και δεν εξοφλεί εγκαίρως τις οφειλές του, καλείται αντ΄αυτού να πληρώσει ο εγγυητής. Η έννοια του εγγυητή, μας είναι πλέον ιδιαιτέρως οικεία, καθώς τη συναντούμε κυρίως στις τραπεζικές δανειακές συμβάσεις. Οι τράπεζες, θέτουν ως προϋπόθεση την ύπαρξη εγγυητή, για τη χορήγηση δανείου. Η εγγύηση, θα πρέπει να δηλωθεί εγγράφως, διαφορετικά είναι άκυρη. Η έλλειψη του έγγραφου τύπου καλύπτεται, μόνο στην περίπτωση που ο εγγυητής εκπληρώσει την οφειλή. Αν ο δανειστής στραφεί κατά του εγγυητή, τότε αυτός δύναται να προβάλει όλες τις ενστάσεις που θα μπορούσε να προβάλει και ο πρωτοφειλέτης (π.χ. ένσταση εξόφλησης), εκτός από τις προσωποπαγείς που μπορούν να προταθούν μόνο από τον ίδιο τον πρωτοφειλέτη με το πρόσωπο του οποίου συνδέονται. Ένσταση διζήσεως, είναι η ένσταση που μπορεί να προβάλει ο εγγυητής έναντι του δανειστή και σύμφωνα με την οποία μπορεί να αρνηθεί την καταβολή της οφειλής, εάν ο δανειστής δεν επιχειρήσει πρώτα αναγκαστική εκτέλεση εναντίον του πρωτοφειλέτη και αυτή αποβεί άκαρπη. Συνήθως, οι δανειακές συμβάσεις υποχρεώνουν τον εγγυητή να παραιτηθεί από την ένσταση διζήσεως και συνεπώς ευθύνεται ακριβώς όπως ο κύριος οφειλέτης, χωρίς κανένα περιορισμό. Συνεπώς, θα πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί όταν αποφασίζουμε να υπογράψουμε ως εγγυητές δανείου, καθώς είναι πολύ πιθανό, αν ο πρωτοφειλέτης αποδειχθεί αφερέγγυος, να βρεθούμε και εμείς χρεωμένοι, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την προσωπική μας περιουσία.