Στο 3,1% ανέβηκε και πάλι ο πληθωρισμός το μήνα Σεπτέμβριο του 2011, ενώ οι μισθοί, τα μεροκάματα και οι συντάξεις μονίμως αποκλιμακώνονται.

Ο κόσμος της εργασίας και της προσφοράς βιώνει συνεχώς το «κούρεμα» των εισοδημάτων του, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο «κούρεμα» των τιμών στην αγορά.

Με νόμους περικόπτονται οι μισθοί και οι συντάξεις, με κανένα νόμο όμως δεν περιορίζεται η αισχροκέρδεια, οι αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, οι ολιγοπωλιακές καταστάσεις και τα υπερκέρδη των μεσαζόντων.

Η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τις αμοιβές και τα δικαιώματα στην εργασία καταργείται, ενώ στον αντίποδα η ελεύθερη αγορά αλωνίζει χωρίς έλεγχο, χωρίς περιορισμούς.

Μήπως, λέμε μήπως, θα πρέπει να ελεγχθεί και η αγορά στη βάση του υγιούς ανταγωνισμού και να μην «αλωνίζει» τόσο πολύ «ελεύθερη»;; 

Αυτό, βεβαίως, φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δύσκολο στην σημερινή κατάσταση αφού κεντρική σκοπιμότητα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής είναι η αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας που –πρακτικά- μεταφράζεται σε αύξηση της «κερδοφορίας των προμηθευτών».

Επομένως, η ορθή ατομική και αγωνιστική συλλογική συμπεριφορά των καταναλωτών είναι το μοναδικό μέσο που διαθέτουμε για να προστατεύσουμε τους μειωμένους μισθούς και συντάξεις μας.

Η αναζήτηση των συγκριτικά φθηνότερων προϊόντων και υπηρεσιών, η αγορά τους μέσω κοινών προμηθειών, η συγκρότηση καταναλωτικών συνεταιρισμών από εργαζόμενους και ανέργους, ο στοχευόμενος προσανατολισμός των μαζικών κοινωνικών φορέων σε προμηθευτές που ανταποκρίνονται θετικά στις καταναλωτικές ανάγκες και δυνατότητες μας αποτελούν ορισμένα από τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας για να προασπίσουμε την αγοραστική μας δύναμη του μειωμένου εισοδήματος μας.